ستارهای
-
رسانه سلامت و دانش
تصویر روز ناسا: وقتی سیاهچاله، ستارهای را پاره‌پاره می‌کند / فیلم
به گزارش سلام دکتر، این خود جاذبه گرانشی قوی سیاهچاله نیست که ستاره را از هم می‌درد، بلکه اختلاف در کشش گرانشی واردشده بر نقاط مختلف ستاره است که باعث می‌شود نولخی نزدیک‌تر به سیاهچاله، بیشتر از نواحی دورتر، کش بیایند. این اثر که جزرومد گرانشی نام دارد، در نزدیکی سیاهچاله به‌قدری قوی است که ستاره رشته‌رشته می‌شود و اثر اسپاگتی را پدید می‌آورد. در این ویدیو، ابتدا ستارهای را می‌بینید که به سیاهچاله نزدیک می‌شود. با افزایش سرعت مداری، اتمسفر بیرونی ستاره در نزدیک‌ترین فاصله از سیاهچاله متلاشی می‌شود. عمده جو ستاره در اعماق فضا پراکنده می‌شود، اما بخشی از آن همچنان به دور سیاهچاله می‌چرخد و قرصی برافزایشی را تشکیل می‌دهد. در ادامه این انیمیشن، شما در حالی که به سیاهچاله نگاه می‌کنید، وارد قرص برافزایشی می‌شوید. ازجمله جلوه‌های بصری جالبی که می‌بینید، پدیده عدسی گرانشی است که سبب می‌شود سطح فوقانی و تحتانی قرص برافزایشی را حتی در پشت سیاهچاله ببینید. در نهایت، در امتداد یکی از جت‌هایی قرار می‌گیرید که در امتداد محور دوران وضعی سیاهچاله به بیرون رانده می‌شوند. مدل‌های نظری نشان می‌دهند که این جت‌ها نه‌تنها گاز پرانرژی را دفع می‌کنند، بلکه نوترینوهایی پرانرژی ایجاد می‌کنند که یکی از آن‌ها ممکن است اخیراً در …
-
رسانه سلامت و دانش
ستارهای درخشان‌تر از خورشید / عکس
تلسکوپ فضایی هابل این ابرنواختر را در کهکشانی در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از زمین رصد کرده که ۲.۵ میلیارد برابر بیشتر از خورشید انرژی آزاد می‌کند. به نقل اسپیس، تصویر جدید تلسکوپ فضایی هابل، کهکشان کوچک یوجی‌سی ۵۱۸۹ای(UGC ۵۱۸۹A) را که در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی شیر قرار دارد، با جزئیات خیره کننده‌ای نشان می‌دهد. تلسکوپ فضایی هابل که از سال ۱۹۹۰ جهان را در نور فروسرخ رصد می‌کند، از سال ۲۰۱۰ به مطالعه این کهکشان پرداخته است و دانشمندان از این تحقیقات برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ابرنواختری که بیش از ۱۵۰ میلیون سال پیش در این کهکشان رخ داده، استفاده می‌کنند. زمانی که یک ستاره به پایان عمر هسته‌ای خود می‌رسد یک فروپاشی رخ می‌دهد که آن را انفجار ابرنواختری می‌نامند. بیشتر بخوانید: تنها در طول سه سال، این ابرنواختر به نام SN ۲۰۱۰jl حداقل ۲.۵ میلیارد برابر بیشتر از خورشید انرژی مرئی ساطع کرد. SN ۲۰۱۰jl یک ابرنواختر نوع دوم است به این معنی که مرگ ستارهای پرجرم را نشان می‌دهد که در طول زندگی‌اش جرمی حداقل ۴۰ تا ۵۰ برابر خورشید داشته است. این انفجارها زمانی اتفاق می‌افتند که سوخت این ستارگان عظیم برای همجوشی هسته‌ای تمام …