وضعیت ساختمان ها پس از زلزله

زمین لرزه پدیده ای طبیعی و غیرقابل پیش بینی همواره یکی از جدی ترین تهدیدها برای سازه ها و ایمنی ساکنان آن ها بوده است. وقوع زلزله به ویژه در مناطق لرزه خیز می تواند منجر به آسیب های گسترده ای در ساختمان ها شود؛ از ترک های جزئی تا تخریب کامل سازه. پس از هر زمین لرزه دغدغه اصلی اطمینان از وضعیت سلامت ساختمان ها و امکان استفاده مجدد از آن هاست. این ارزیابی نه تنها برای تضمین ایمنی جانی افراد ضروری است بلکه نقش حیاتی در مدیریت بحران و فرآیند بازسازی ایفا می کند. شناخت اصول حاکم بر رفتار سازه ها در برابر نیروهای لرزه ای روش های مقاوم سازی و فرآیندهای استاندارد ارزیابی پس از وقوع حادثه کلید آمادگی و کاهش خسارات در برابر این بلای طبیعی است. این محتوا به بررسی جامع این موضوعات از چرایی وقوع زلزله و اثرات آن بر سازه ها گرفته تا راهکارهای مقاوم سازی و چگونگی ارزیابی ایمنی ساختمان ها پس از زمین لرزه می پردازد و نقش راهنماهای تخصصی در این زمینه را روشن می سازد.

زلزله چیست و چگونه به وجود می آید؟

زلزله یا زمین لرزه لرزش ناگهانی پوسته زمین است که در اثر آزاد شدن انرژی انباشته شده در سنگ ها به وجود می آید. سطح زمین از قطعات عظیم و متحرکی به نام صفحات تکتونیکی تشکیل شده است که به آرامی روی لایه نیمه سیال گوشته حرکت می کنند. این صفحات در مرزهای خود با یکدیگر برخورد از هم دور یا در کنار هم می لغزند. حرکت مداوم این صفحات باعث ایجاد تنش در سنگ های پوسته زمین می شود. زمانی که این تنش از مقاومت سنگ ها فراتر می رود انرژی انباشته شده به صورت امواج لرزه ای آزاد می شود. این امواج در جهات مختلف منتشر شده و باعث لرزش سطح زمین می شوند که ما آن را به عنوان زلزله تجربه می کنیم.

نقطه منشأ آزاد شدن انرژی در عمق زمین کانون یا هیپوسنتر نامیده می شود و نقطه روی سطح زمین که درست بالای کانون قرار دارد رومرکز نامیده می شود. شدت لرزش در رومرکز معمولاً بیشترین مقدار را دارد. زلزله ها با مقیاس های مختلفی اندازه گیری می شوند؛ مقیاس ریشتر بزرگی زلزله را بر اساس دامنه امواج ثبت شده توسط لرزه نگارها می سنجد در حالی که مقیاس شدت مرکالی (یا اصلاح شده مرکالی) اثرات قابل مشاهده زلزله بر انسان ها ساختمان ها و محیط طبیعی را ارزیابی می کند. زمین لرزه ها اغلب با پیش لرزه های خفیف تر آغاز شده و پس از لرزش اصلی پس لرزه هایی با شدت کمتر به دنبال دارند که می توانند برای ساعت ها روزها یا حتی ماه ها ادامه داشته باشند.

اثرات زلزله در ساختمان و چگونگی مقاوم سازی آن

زمین لرزه با تولید نیروهای دینامیکی و ارتعاشات شدید تأثیرات مخربی بر سازه ها می گذارد. این نیروها که عمدتاً به صورت افقی به ساختمان وارد می شوند می توانند باعث ایجاد تنش ها و تغییر شکل های فراتر از ظرفیت تحمل مصالح و اجزای سازه ای شوند. اثرات زلزله بر ساختمان ها بسیار متنوع است و می تواند شامل ترک خوردگی دیوارها آسیب دیدگی اتصالات شکست ستون ها و تیرها نشست پی و در موارد شدیدتر فروریزش کلی یا جزئی سازه باشد. نوع و شدت آسیب به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله بزرگی و فاصله زلزله ویژگی های خاک محل ساختگاه و مهم تر از همه کیفیت طراحی و اجرای ساختمان.

برای مقابله با این اثرات ویرانگر مفهوم مقاوم سازی یا بهسازی لرزه ای مطرح می شود. هدف از مقاوم سازی افزایش مقاومت مطلق سازه نیست بلکه بهبود عملکرد آن در برابر نیروهای لرزه ای است. این به معنای طراحی یا تقویت سازه به گونه ای است که در هنگام زلزله بتواند نیروهای وارده را جذب و مستهلک کند و از گسیختگی ناگهانی و فروریزش جلوگیری نماید. مقاوم سازی شامل مجموعه ای از اقدامات طراحی و اجرایی است که با هدف افزایش سختی مقاومت و شکل پذیری سازه صورت می پذیرد تا ساختمان در برابر ارتعاشات ناشی از زمین لرزه تاب آوری بیشتری داشته باشد و ایمنی ساکنان را تأمین کند.

ارتعاش سازه ای

هنگام وقوع زلزله پایه ساختمان در اثر حرکت زمین شروع به ارتعاش می کند. با توجه به قانون اینرسی بخش های بالایی ساختمان تمایل دارند در جای خود ثابت بمانند در حالی که پایه در حال حرکت است. این اختلاف در حرکت باعث ایجاد نیروهای اینرسی در جرم ساختمان می شود. نیروی اینرسی وارد بر هر طبقه متناسب با جرم آن طبقه و شتاب زمین است. به همین دلیل ساختمان های سنگین تر نیروهای اینرسی بزرگتری را تجربه می کنند و در نتیجه آسیب پذیری بیشتری در برابر زلزله دارند. این نیروهای اینرسی از طبقات به ستون ها دیوارها و سایر اجزای باربر منتقل شده و در نهایت به پی و خاک زیرین می رسند.

انتقال صحیح این نیروها در طول مسیر باربری سازه از اهمیت بالایی برخوردار است. ستون ها و دیوارهای باربر نقش اصلی را در انتقال نیروهای افقی ناشی از زلزله ایفا می کنند. در ساختمان های قدیمی تر توجه کمتری به مقاومت دیوارهای بنایی در برابر نیروهای افقی وجود داشت و این دیوارها که اغلب نازک و از مصالح ترد ساخته شده بودند در برابر خمش ناشی از نیروی اینرسی ضعیف عمل کرده و مستعد ترک خوردگی و فروریزش بودند. ارتعاش سازه ای باعث تغییر شکل های افقی (دریفت) در طبقات می شود و اگر این تغییر شکل ها از حد مجاز فراتر روند یا اجزای سازه ای نتوانند این تغییر شکل ها را به صورت شکل پذیر تحمل کنند گسیختگی رخ خواهد داد.

اﺛﺮ زﻟﺰﻟﻪ ﺑﺮ ساختمان های ﺑﺘﻨﯽ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪه

ساختمان های بتن آرمه یا بتن مسلح از ترکیب بتن و میلگردهای فولادی ساخته می شوند. بتن مقاومت فشاری بالایی دارد اما در کشش ضعیف است در حالی که فولاد مقاومت کششی بسیار خوبی دارد. در طراحی سازه های بتن مسلح برای مقاومت در برابر زلزله میلگردها در نواحی کششی اعضا قرار داده می شوند تا نیروهای کششی ناشی از خمش و برش را تحمل کنند. ساختمان های بتنی از اجزای اصلی مانند دال ها (سقف ها) تیرها (اعضای افقی) و ستون ها (اعضای عمودی) تشکیل شده اند.

هنگام زلزله نیروهای اینرسی باعث ایجاد خمش در تیرها و ستون ها می شوند. در یک تیر تحت بار لرزه ای کشش در نواحی انتهایی تیر در بالا و پایین رخ می دهد که با حالت بارگذاری ثقلی (کششی در پایین وسط دهانه) متفاوت است. میلگردهای تعبیه شده در این نواحی برای تحمل این کشش ها ضروری هستند. به همین ترتیب ستون ها نیز تحت خمش و نیروهای محوری قرار می گیرند و نیاز به میلگردهای طولی و خاموت های کافی برای تحمل تنش ها و تأمین محصورشدگی بتن دارند. دال های سقف نیز به عنوان دیافراگم های صلب عمل کرده و نیروهای اینرسی طبقه را جمع آوری و به اعضای باربر قائم (ستون ها و دیوارها) منتقل می کنند. طراحی صحیح اتصالات بین تیرها ستون ها و دال ها و همچنین تأمین جزئیات آرماتورگذاری مناسب برای دستیابی به رفتار شکل پذیر در سازه های بتن مسلح در برابر زلزله حیاتی است.

مقاوم سازی ساختمان

مقاوم سازی ساختمان در برابر زلزله فرآیندی تخصصی است که با هدف افزایش تاب آوری سازه در برابر نیروهای لرزه ای انجام می شود. این فرآیند شامل تحلیل دقیق رفتار سازه موجود در برابر بارهای زلزله و شناسایی نقاط ضعف آن است. پس از شناسایی نقاط ضعف روش های مناسب برای تقویت و بهبود عملکرد سازه انتخاب و اجرا می شوند. مقاوم سازی می تواند شامل افزودن اعضای جدید باربر مانند دیوارهای برشی یا بادبندها افزایش ابعاد یا مقاومت اعضای موجود (مانند ژاکت کردن ستون ها و تیرها با بتن یا فولاد) استفاده از مصالح کامپوزیتی مانند FRP یا نصب سیستم های جداسازی لرزه ای در پایه ساختمان باشد.

انتخاب روش مقاوم سازی به عوامل متعددی بستگی دارد از جمله نوع سازه میزان آسیب پذیری آن بودجه موجود و محدودیت های معماری. هدف اصلی در مقاوم سازی نه تنها جلوگیری از فروریزش کامل بلکه کنترل آسیب ها در سطوح مختلف شدت زلزله است؛ به گونه ای که در زلزله های خفیف سازه بدون آسیب باقی بماند در زلزله های متوسط آسیب ها جزئی و قابل تعمیر باشند و در زلزله های شدید از فروریزش کامل جلوگیری شود و امکان نجات جان ساکنان فراهم گردد. مقاوم سازی ساختمان های موجود به ویژه سازه های قدیمی که بر اساس آیین نامه های لرزه ای کنونی طراحی نشده اند یکی از مهم ترین راهکارها برای کاهش ریسک زلزله در مناطق شهری است.

اقدامات لازم برای ایجاد ساختمان های مقاوم در برابر زمین لرزه

ایجاد ساختمان های مقاوم در برابر زمین لرزه نیازمند رعایت مجموعه ای از اصول و مقررات در تمامی مراحل طراحی اجرا و نظارت است. اولین گام طراحی سازه بر اساس آخرین ویرایش آیین نامه های لرزه ای معتبر ملی و بین المللی است. این آیین نامه ها حداقل الزامات مربوط به بارهای لرزه ای تحلیل سازه ای طراحی اعضا و جزئیات اجرایی را تعیین می کنند. انتخاب سیستم سازه ای مناسب برای مقاومت در برابر نیروهای جانبی ناشی از زلزله مانند سیستم قاب خمشی سیستم دیوار برشی یا سیستم دوگانه از اهمیت بالایی برخوردار است.

علاوه بر طراحی سازه ای رعایت اصول معماری لرزه ای نیز در افزایش مقاومت ساختمان مؤثر است. عواملی مانند پلان منظم و متقارن توزیع یکنواخت سختی و جرم در ارتفاع پرهیز از نامنظمی های شدید در پلان و ارتفاع (مانند طبقه نرم یا ستون کوتاه) و توجه به جزئیات غیرسازه ای مانند نما و تیغه بندی داخلی می توانند عملکرد لرزه ای ساختمان را بهبود بخشند. استفاده از مصالح با کیفیت و استاندارد اجرای دقیق نقشه های اجرایی و رعایت جزئیات لرزه ای (مانند فواصل خاموت ها طول وصله ها و مهار میلگردها) و نظارت مستمر و دقیق مهندس ناظر در طول فرآیند ساخت از دیگر اقدامات ضروری برای اطمینان از ساخت یک ساختمان مقاوم در برابر زلزله است.

اجرای طرح مقاوم سازی

اجرای طرح مقاوم سازی یک فرآیند پیچیده است که پس از اتمام مطالعات ارزیابی و طراحی بهسازی لرزه ای آغاز می شود. این مرحله شامل عملیات اجرایی در محل ساختمان است که می تواند شامل تقویت پی افزودن یا تقویت اعضای باربر قائم (ستون ها دیوارها) تقویت اعضای باربر افقی (تیرها دال ها) و بهبود اتصالات بین اعضا باشد. عملیات اجرایی مقاوم سازی اغلب با چالش هایی همراه است از جمله نیاز به تخلیه موقت یا دائمی بخشی یا تمام ساختمان محدودیت فضا برای انجام عملیات و لزوم هماهنگی بین فعالیت های مختلف.

هزینه های اجرای طرح مقاوم سازی معمولاً شامل سه بخش اصلی است: هزینه مطالعات ارزیابی و طراحی (که می تواند معادل هزینه طراحی مجدد ساختمان باشد) هزینه تهیه و تأمین مصالح و تجهیزات مورد نیاز و هزینه اجرای عملیات ساختمانی. هزینه اجرا به شدت به نوع و گستردگی طرح مقاوم سازی بستگی دارد و می تواند از کسری از هزینه ساخت ساختمان جدید تا چندین برابر آن متغیر باشد. اجرای موفقیت آمیز طرح مقاوم سازی نیازمند برنامه ریزی دقیق انتخاب پیمانکاران متخصص و باتجربه در زمینه بهسازی لرزه ای و نظارت مستمر و کیفی بر اجرای عملیات است تا از انطباق کار انجام شده با نقشه های اجرایی و مشخصات فنی اطمینان حاصل شود.

ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن شکل پذیر در ﻣﻘﺎﺑﻞ زلزله

مفهوم شکل پذیری (Ductility) یکی از اصول کلیدی در طراحی لرزه ای ساختمان ها است. ساختمان شکل پذیر ساختمانی است که در هنگام وقوع زلزله شدید قادر است تغییر شکل های بزرگ و غیرخطی را بدون از دست دادن قابل توجه مقاومت تحمل کند. به عبارت دیگر به جای شکست ناگهانی و ترد اعضای سازه ای در این ساختمان ها پیش از گسیختگی تغییر شکل های پلاستیک قابل توجهی از خود نشان می دهند. این رفتار شکل پذیر باعث جذب و استهلاک بخش قابل توجهی از انرژی ورودی ناشی از ارتعاشات زلزله می شود و از تمرکز تنش در یک نقطه و فروریزش ناگهانی سازه جلوگیری می کند.

دستیابی به رفتار شکل پذیر در سازه های بتن مسلح با رعایت جزئیات خاص آرماتورگذاری در نواحی مفصل پلاستیک (معمولاً در انتهای تیرها و ستون ها) امکان پذیر است. هدف از طراحی شکل پذیر این است که گسیختگی در سازه به صورت کنترل شده و در مکان های از پیش تعیین شده (مانند انتهای تیرها) رخ دهد نه در اعضای حیاتی مانند ستون ها. شکست ستون ها تأثیر مخربی بر پایداری کلی سازه دارد و می تواند منجر به فروریزش طبقه ای یا کامل شود در حالی که شکست در تیرها معمولاً تأثیر موضعی تری دارد. بنابراین طراحی به گونه ای که ستون ها قوی تر از تیرها باشند (اصل ستون قوی-تیر ضعیف) و تیرها دارای شکل پذیری کافی باشند از اصول مهم در طراحی سازه های شکل پذیر لرزه ای است.

کدام ساختمان ها در برابر زمین لرزه مقاوم هستند؟

ساختمان هایی که در برابر زمین لرزه مقاوم تلقی می شوند لزوماً ساختمان هایی نیستند که هرگز آسیب نمی بینند بلکه سازه هایی هستند که بر اساس اصول مهندسی لرزه ای طراحی و اجرا شده اند و قادرند در برابر نیروهای زلزله عملکرد قابل قبولی از خود نشان دهند. مهم ترین ویژگی این ساختمان ها طراحی و اجرای آن ها مطابق با آخرین ویرایش آیین نامه های استاندارد طراحی لرزه ای است. این شامل تحلیل دقیق بارهای لرزه ای انتخاب سیستم سازه ای مناسب (مانند قاب های خمشی ویژه دیوارهای برشی بتنی یا فولادی یا مهاربندهای واگرا و همگرا) و رعایت دقیق جزئیات اجرایی مربوط به شکل پذیری است.

علاوه بر رعایت آیین نامه ها برخی ویژگی های دیگر نیز در افزایش مقاومت ساختمان در برابر زلزله مؤثرند. سبک سازی سازه به ویژه در طبقات فوقانی باعث کاهش نیروهای اینرسی می شود. استفاده از مصالح با کیفیت و دوام بالا به ویژه در اعضای اصلی سازه مقاومت لازم را تأمین می کند. پلان منظم و متقارن و توزیع یکنواخت سختی و جرم در ارتفاع از ایجاد پیچش و تمرکز تنش جلوگیری می کند. ساختمان هایی با اسکلت بتنی یا فولادی که اتصالات آن ها به درستی طراحی و اجرا شده اند عموماً عملکرد بهتری نسبت به ساختمان های بنایی غیرمسلح دارند. همچنین توجه به اجرای صحیح پی و اتصال مناسب سازه به آن از دیگر عوامل مهم در مقاومت ساختمان در برابر زلزله است.

مدیریت خطر زلزله

مدیریت خطر زلزله یک رویکرد جامع و چندوجهی است که با هدف کاهش پیامدهای منفی زمین لرزه ها بر جامعه و زیرساخت ها صورت می گیرد. این مدیریت نه تنها شامل اقدامات فنی و مهندسی برای مقاوم سازی سازه ها می شود بلکه ابعاد اجتماعی اقتصادی و سازمانی را نیز در بر می گیرد. یکی از مؤلفه های اصلی مدیریت خطر زلزله برنامه ریزی پیش از وقوع حادثه است. این شامل تدوین و به روزرسانی آیین نامه های طراحی لرزه ای نظارت دقیق بر اجرای این مقررات در ساخت و سازهای جدید و اجرای برنامه های مقاوم سازی برای ساختمان ها و زیرساخت های حیاتی موجود است.

افزایش آگاهی عمومی و آموزش جامعه در خصوص خطرات زلزله و اقدامات ایمنی در زمان وقوع و پس از آن بخش مهم دیگری از مدیریت خطر است. این آموزش ها شامل نحوه پناهگیری صحیح ایجاد برنامه اضطراری خانواده تهیه کیف نجات و ذخیره مواد غذایی و آب برای شرایط پس از زلزله می شود. همچنین توسعه و استقرار سیستم های هشدار سریع زلزله و بهبود سیستم های ارتباطی اضطراری می تواند زمان لازم برای واکنش را افزایش داده و به کاهش تلفات جانی کمک کند. در نهایت ایجاد ظرفیت های لازم در سازمان های امدادی و مدیریت بحران و تدوین طرح های واکنش و بازیابی پس از زلزله از اجزای ضروری مدیریت جامع خطر زلزله محسوب می شود.

بررسی وضعیت سازه ها بعد از زلزله/تشخیص استفاده مجدد از ساختمانها با این فرمول

پس از وقوع یک زمین لرزه یکی از اقدامات فوری و حیاتی ارزیابی سریع وضعیت ایمنی ساختمان ها برای تعیین میزان آسیب و امکان استفاده مجدد از آن هاست. این فرآیند بازرسی اولیه با هدف شناسایی ساختمان های کاملاً ناایمن که ورود به آن ها خطرناک است ساختمان های آسیب دیده که نیاز به تعمیر یا مقاوم سازی دارند و ساختمان هایی که با آسیب جزئی یا بدون آسیب قابل استفاده مجدد هستند انجام می شود. با توجه به گستردگی احتمالی آسیب ها در مناطق زلزله زده نیاز به تعداد زیادی بازرس آموزش دیده برای انجام این ارزیابی ها وجود دارد.

ارزیابی وضعیت سازه ها پس از زلزله معمولاً شامل بازرسی بصری دقیق اجزای سازه ای و غیرسازه ای ساختمان است. بازرسان به دنبال علائم آسیب دیدگی مانند ترک های بزرگ و عمیق در دیوارها و ستون ها خردشدگی بتن کمانش میلگردها تغییر شکل های دائمی در قاب ها نشست نامتقارن پی و آسیب به اتصالات اعضا هستند. بر اساس شدت و نوع آسیب های مشاهده شده ساختمان ها در دسته های مختلفی از نظر ایمنی (مانند سبز برای ایمن زرد برای نیاز به ارزیابی دقیق تر یا تعمیر و قرمز برای ناایمن و غیرقابل استفاده) طبقه بندی می شوند. این ارزیابی اولیه بر اساس چک لیست ها و راهنماهای استاندارد انجام می شود تا یکنواختی و دقت در قضاوت ها تا حد امکان حفظ شود. هدف اصلی جلوگیری از ورود افراد به ساختمان های ناایمن و اولویت بندی اقدامات بعدی برای ساختمان های آسیب دیده است.

وضعیت ساختمان ها و مراکز درمانی بعد از زلزله احتمالی پایتخت

وقوع یک زمین لرزه بزرگ در یک کلان شهر پرجمعیت مانند پایتخت چالش های عظیمی را در زمینه ارزیابی وضعیت ساختمان ها و به ویژه مراکز حیاتی مانند بیمارستان ها و مراکز درمانی ایجاد می کند. تراکم بالای ساختمان ها تنوع در سن و نوع ساخت و ساز و وجود تعداد زیادی ساختمان قدیمی و غیرمقاوم فرآیند ارزیابی پس از زلزله را بسیار پیچیده می سازد. پس از زلزله نیاز فوری به ارزیابی سریع و دقیق هزاران ساختمان وجود دارد تا مشخص شود کدام یک ایمن هستند و کدام یک باید تخلیه شوند.

وضعیت مراکز درمانی پس از زلزله اهمیت ویژه ای دارد. بیمارستان ها و مراکز درمانی باید در برابر زلزله مقاوم باشند تا بتوانند بلافاصله پس از وقوع حادثه به ارائه خدمات به مصدومان بپردازند. آسیب دیدن این مراکز می تواند ظرفیت پاسخگویی به بحران را به شدت کاهش دهد. بنابراین ارزیابی سریع وضعیت سازه ای و عملکردی بیمارستان ها و اطمینان از پایداری آن ها برای ادامه فعالیت یا نیاز به تخلیه و انتقال بیماران اولویت بالایی دارد. آمادگی برای ارزیابی سریع و گسترده سازه ها در مناطق پرجمعیت و حیاتی نیازمند برنامه ریزی قبلی آموزش نیروی انسانی متخصص و غیرمتخصص برای بازرسی های اولیه و تدوین پروتکل های مشخص برای اولویت بندی و انجام ارزیابی ها است.

دانلود نشریه 832 (راهنمای ارزیابی ایمنی ساختمان پس از زلزله)

نشریه 832 با عنوان «راهنمای ارزیابی ایمنی ساختمان ها پس از زلزله» توسط سازمان برنامه و بودجه کشور و با همکاری پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله تدوین و منتشر شده است. هدف اصلی از انتشار این راهنما ارائه یک چارچوب استاندارد و یکنواخت برای ارزیابی سریع وضعیت ایمنی ساختمان ها پس از وقوع زمین لرزه است. این نشریه به منظور کمک به بازرسان اعم از مهندسان باتجربه و سایر افراد آموزش دیده برای انجام بازرسی های میدانی و برآورد تغییرات در شرایط ایمنی ساختمان نسبت به وضعیت قبل از زلزله تهیه شده است.

این راهنما شامل فرآیندها روش ها و فرم های مشخصی برای ثبت مشاهدات و قضاوت در خصوص وضعیت ایمنی ساختمان است. با استفاده از این فرم ها و راهنمایی های ارائه شده بازرسان می توانند آسیب های وارده به ساختمان را درجه بندی کرده و در خصوص امکان استفاده مجدد از آن اعلام نظر کنند. نکته مهمی که در این نشریه مورد تأکید قرار گرفته این است که ارزیابی بر اساس این راهنما وضعیت ایمنی ساختمان پس از زلزله را نسبت به قبل از زلزله مشخص می کند و لزوماً به معنای تأیید ایمنی لرزه ای ساختمان بر اساس مقررات جاری پیش از وقوع زلزله نیست. این نشریه ابزاری ارزشمند برای مدیریت بحران در فاز پس از زلزله و اتخاذ تصمیمات سریع و صحیح در خصوص وضعیت ساختمان ها است. جدیدترین ویرایش این نشریه در سال 1399 منتشر شده و برای استفاده عموم در دسترس قرار دارد.

چگونه ایمنی ساختمان پس از زلزله ارزیابی می شود؟

ایمنی ساختمان پس از زلزله با بازرسی بصری توسط کارشناسان آموزش دیده و با استفاده از راهنماهای استاندارد مانند نشریه 832 انجام می شود. در این بازرسی ها آسیب های سازه ای و غیرسازه ای ساختمان بررسی و شدت آن ها ارزیابی می شود.

علائم آسیب دیدگی جدی در ساختمان بعد از زلزله چیست؟

علائم آسیب دیدگی جدی شامل ترک های عمیق و گسترده در اعضای اصلی سازه (ستون تیر دیوار برشی) تغییر شکل های دائمی و قابل مشاهده در قاب ها نشست نامتقارن ساختمان و خردشدگی یا ریزش قابل توجه مصالح است.

آیا ساختمان آسیب دیده بعد از زلزله قابل تعمیر است؟

بله بسیاری از ساختمان های آسیب دیده قابل تعمیر هستند. امکان تعمیر بستگی به شدت و نوع آسیب دارد. آسیب های جزئی معمولاً با تعمیرات ساده برطرف می شوند اما آسیب های جدی تر ممکن است نیاز به مقاوم سازی یا حتی تخریب داشته باشند.

مسئولیت بازرسی ساختمان ها پس از زلزله بر عهده کیست؟

مسئولیت اولیه بازرسی ساختمان ها پس از زلزله بر عهده نهادهای دولتی و مدیریت بحران است که با اعزام تیم های کارشناسی متشکل از مهندسان و بازرسان آموزش دیده وضعیت ایمنی ساختمان ها را ارزیابی و اعلام می کنند.

نشریه 832 درباره ارزیابی ایمنی ساختمان ها پس از زلزله چیست؟

نشریه 832 راهنمایی است که فرآیندها روش ها و فرم های استانداردی را برای ارزیابی سریع وضعیت ایمنی ساختمان ها پس از وقوع زلزله ارائه می دهد تا بازرسان بتوانند میزان آسیب و قابلیت استفاده مجدد از ساختمان را تعیین کنند.