تینا مزدکی: زمانی که ادی هال بریتانیایی در مسابقات جهانی ددلیفت سال ۲۰۱۶، وزنه ۵۰۰ کیلوگرمی را برداشت، با شکستن سد نیم تنی، جهانیان را حیرت‌زده کرد. پس‌ازآن در سال ۲۰۲۰، افتور جولیوس بیورنسون ایسلندی که مرد قدرتمند سریال بازی تاج‌وتخت بود نیز، با بلند کردن وزنه ۵۰۱ کیلوگرمی این رکورد را شکست. از طرف دیگر گرگ ارنست در سال ۱۹۹۳ با بلند کردن دو اتومبیل همراه با رانندهایشان که مجموعاً ۲۴۲۲ کیلوگرم وزن داشت؛ رکورد سنگین‌ترین وزنه‌ای که انسان برداشته است را به ثبت رساند.
با این شاهکارهای قدرتی شگفت‌انگیز، سؤالی که به ذهن ما می‌آید این است: سنگین‌ترین وزنه‌ای که انسان می‌تواند بلند کند چقدر است؟
کارشناسان بر این باورند که احتمالاً ورزشکاران هنوز کمتر از حداکثر ظرفیت عضلات خودکار می‌کنند و مشخص نیست که محدودیت قدرت انسان چقدر می‌تواند باشد. بااین‌حال، اندازه‌گیری حداکثر ظرفیت عضلانی یک فرد دشوار است.
یک استاد علوم ورزشی می‌گوید که قدرت عضلانی را می‌توان با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی (EMG) اندازه‌گیری کرد. EMG با ثبت فعالیت الکتریکی تولیدشده در عضله، هم توسط سلول‌های عصبی و هم با انقباض فیبرهای عضلانی، کار می‌کند. چنین آزمایش‌هایی فقط در آزمایشگاه قابل انجام است و EMG فقط مجموعه‌ای از عضلات را تحت نظر دارد، بنابراین نمی‌تواند ظرفیت عضلانی بدن فرد را ارزیابی کند.
همچنین استاد فیزیوتراپی بالینی دانشگاه کالیفرنیا که چگونگی افزاش قدرت و توده عضلانی را در افراد مسن مطالعه می‌کند، می‌گوید: «تعریف این حد دشوار است. تنها راه برای تعیین واقعی ظرفیت عضلانی از طریق تمرین مداوم و پس‌ازآن شکستن رکورد خود امکان‌پذیر است.»
ازنظر فیزیکی، ظرفیت تحمل وزن به اکتین و میوزین بستگی دارد، دو پروتئینی که ماهیچه‌ها را قادر به انقباض می‌کنند. این پروتئین‌ها در انواع مختلفی از فیبرهای عضلانی، ازجمله «فیبر عضلانی سریع انقباض» و «فیبر عضلانی کند انقباض» قرار دارند. توده عضلانی یک فرد و نسبت این فیبرها به رژیم تمرینی او و همچنین عوامل بیولوژیکی مانند ژنتیک و جنسیت او بستگی دارد. به‌طورکلی، هرچه توده عضلانی شما بیشتر باشد، نیروی بیشتری می‌توانید ایجاد کنید.
پاورلیفترهای باتجربه، با افزایش مداوم توده عضلانی، خود را به حدی که می‌خواهند می‌رسانند؛ با بزرگ‌تر شدن توده عضلانی، بازگشت نیرو کاهش می‌یابد و درنهایت، عضلات به حد مجاز خود می‌رسند و گاهی اوقات، تنها تجمع توده عضلانی کافی نیست. گاهی اوقات افرادی که توده بدنی کمتری دارند، وزن بیشتری نسبت به افراد با وزن بیشتر بلند می‌کنند.
افتور جولیوس بیورنسون ایسلندی
یکی از عواملی که پاورلیفترها باید بر آن غلبه کنند، «مهار عصبی عضلانی» است، که برای کمک به جلوگیری از آسیب، روی نیرویی که عضله می‌تواند با آن منقبض می‌شود، سرپوش می‌گذارد. مطالعات نشان می‌دهد که این سرپوش را می‌توان با تمرینات مقاومتی بالا برد.
بخش دیگری از این پازل این است که پاورلیفترها علاوه بر تمرین بدنی، باید دشواری‌های ذهنی را پشت سر بگذارند تا وزنه‌های سنگین‌تر را بلند کنند. او گفت که بهترین وزنه‌برداران کسانی هستند که می‌توانند این بازدارندگی‌ها را جبران کنند و خود را در وضعیت ذهنی مناسب قرار دهند تا تمام فیبرهای عضلانی خود را به خدمت بگیرند.
این اثر در پژوهشی که در سال ۲۰۲۰ انجام شد، ثابت شد. محققان سعی کردند تعیین کنند که آیا تجسم مثبت (تکنیکی که شامل تمرین ذهنی است) بر تمرینات قدرتی تأثیر می‌گذارد یا خیر. آن‌ها ۱۳۳ دانشجوی ورزشکار را به دو گروه تقسیم کردند. از اولین گروه خواسته شد که حداقل به مدت پنج دقیقه در روز خود را در حالی تصور کنند که وزنه‌ای که ۱۱۰ ظرفیت خودشان است را بلند می‌کنند. گروه دوم اما چنین تصوری نکردند.
پس از سه هفته، ورزشکاران به آزمایشگاه بازگشتند. آن‌هایی که طرز فکر مثبتی داشتند، هرکدام ظرفیت بلند کردن خود را حداقل ۱۴.۵ تا ۶.۸ کیلوگرم افزایش دادند، درحالی‌که آن‌هایی که در گروه دوم بودند به‌طور متوسط تنها ۵۲.۲ کیلوگرم افزایش ظرفیت داشتند. بنابراین می‌توان گفت که اگر طرز فکر درستی داشته باشید تا حدی می‌توانید ظرفیت خود را افزایش دهید.
منبع: livescience
۲۲۷۳۲۲