در سرخ‌ترین روستای ایران چه می‌گذرد؟

به گزارش سلام دکتر، روزنامه خراسان نیز نوشت: اینجا ابیانه است با خانه‌های سرخی مثل خانه‌هایش و پنجره‌های چوبی و کمربندی که بوی زندگی سهراب و اشعار مقدس را می‌دهد. این ابیانه بود و مهمتر از همه راه بازرگانانش که اجازه نمی دادند هیچ رهگذری عصبانی شود، ایوان رو به روی دوستان همسایه که هر روز صبح پشت سر هم خورشید را جشن می گرفتند. اینجا ابیانه است. جایی که شکوه تغییر اقلیم مناسب با فرهنگ و سنت مردمانش به نمادی کامل از تاریخ سرزمینی تبدیل شد که بارها و بارها به آن افتخار کرده ایم. اینجا ابیانه است. جایی که مقدسین سال هاست از خاک زمین غذا جمع می کنند و از سلامت باران آگاهند و جز دل بهشت ​​امیدی ندارند. اینجا ابیانه است. جایی که پشت هر گوشه ی هورو، پیرزنی اسپند می بافد و با دستمزدی ناچیز در پای آبنمای میهمانان می فروشد. اینجا ابیانه است. جایی که آسمان انتهای سنگفرش ها و کوچه پس کوچه های دلنشینش است، شور پرواز را با صدای کرپینگ کبوترانش در هم می آمیزد و شعر فروغ را به یاد می آورد.

بله، ابیانه قرار است بیشتر و بیشتر یاد بگیرد. علاوه بر اکانت های اختصاصی سفر به آنجا، با علی اکبر ارشدی ابیانه، اهل روستا و معمار، درباره مدل خاص خانه اش گفت و گو کرده ایم.

خاطرات سفر نیم روزه به ابیانه

یکی از محبوب ترین ویژگی های دوران دانشجویی شما در معماری، البته گردش و بازدید از مکان های مهم معماری ایران است. معماری ایران که از دیرباز با نشانی از طبیعت بر پیشانی خود با فرهنگ و سنت ایرانی گره خورده است، همیشه در مکان هایی است که شاید بهترین اتاق معماری در طول فصل بوده باشد.آموزش هر معمار. یکی از این جاذبه‌ها که سال‌هاست توجه همه بینندگان را بدون توجه به معماری آن به خود جلب کرده است، میراث فرهنگی شهر کاشان، تپه‌های سیلک و البته روستای قدیمی و مقدس ابیانه است. گروه دانش آموزان ما که چند روزی میهمان سرزمین کاشان پر از عشق هستند، فرصت دارند در نیم روز از فعالیت های نطنز به این روستا سر بزنند و همیشه از معماری آب و هوای این روستا که بویی هم می دهد شگفت زده شوند. اصل و نسب. در طول سال ها. این روستا به غیر از قلعه‌های معروف کاشان، در چند کیلومتری شهر نطنز، در کنار ویرانه‌ها و زیر کوه‌ها و کنار رودخانه، صحنه‌ای دارد که از دور آفتاب را به بازدیدکنندگان می‌دهد. این پیمایش چند ساعته که گویی سفری به سال‌های ابیانه در گستره تاریخ بود، در صحن‌ها و رواق‌های متبرکه با ستون‌های چوبی شروع شد و به معبد نورانی، آسیاب و مسجد ختم شد. آتشکده ابیانه که به هارپارک نیز معروف است، پایان اولین سفری است که باید از آن بازدید کرد. این مکان که قدیمی ترین بنای مرکز این روستا است با قدمتی 2000 ساله از معدود آتشکده های باقی مانده در ایران است. خانه چهار طبقه از گچ و سنگ، سه طبقه و چهار در است و مانند اکثر خانه های این روستا بر روی تپه ای بنا شده است. مردم محلی می گویند طبق سنت، در مرکز این آتشکده، آتش آتش در طول تاریخ پیوسته روشن می شد و مسیر جاده را روشن می کرد. بعد از معبد نورانی و در میان چشمان پر از عشق و چهره های خندان پیرزنان خشکبار اسپند و سیب فروش به سراغ آسیاب های ابیانه رفتیم. از سه آسیاب زمین، چرخ یکی از آنها هنوز گندم را برای ساکنانش به نان تبدیل می کند. بالاخره به مسجد جامع این روستا رفتیم. یک مسجد دارای دو شبستان است که یکی از آنها از در کوچکی به یکی از بزرگراه ها متصل می شود. کف این شبستان ها بیشتر چوبی است و یکی از آنها محراب چوبی در دیوار جنوبی دارد. اگرچه دسترسی به این مسجد باستانی به واسطه محراب معروف و منبر چوبی آن محدود است، اما از عکس ها و جزئیات مسجد سردار ویژه این مسجد و منبر چوبی حکاکی شده با خطوط کوفی و ​​گلوتوس می توان دید. در نهایت روستاییان با تعجب آداب و رسوم و ساخت و ساز و همچنین غذاها و نوشیدنی های محلی ما را بدرقه کردند.

از غذا و سوغاتی گرفته تا آداب و سنن خاص

«علی اکبر ارشدیابیانه» از اعیان فرهنگی این روستا و از نویسندگان کتاب تاریخ و جغرافیای این روستا است. برای آشنایی بیشتر با فرهنگ و سنت های روستا، از نویسنده کتاب «ابیانه، هویت کامل» خواستیم تا اطلاعات ناآشنا درباره این روستا را برایمان بازگو کند. در ادامه بخشی از آنها را می خوانید:

غذا و سوغاتی، از ساوالا تا ترشی | بنای تاریخی روستا بسیار کشاورزی است که وجود دو مدل درخت سیب و آلو در آن غیر قابل انکار است. به همین دلیل به آلو خشک بخارا با میوه خشک سیب «ساوالا» می گویند و برگ و برگ زردآلو یکی از مهم ترین خاطرات این روستا است. یکی از معروف ترین غذاهای آشی «آردینه» نام دارد که از رشته با برگ چغندر و گیاهی بومی به نام «سلما» که گاهی جایگزین برگ چغندر می شود درست می شود. غذای دیگر اشکنه است که در آن آرد را به روغن سرخ کردنی و سپس دو لیوان آب اضافه می کنند. ترشی یک غذای دیگر است و یک غذای جو دوسر با چغندر، آلو و سبزیجات خرد شده است، به خصوص در حال حاضر. سیب زمینی پوست کنده غذای دیگری است که با اضافه کردن پیاز داغ و تقریباً مانند گوشت خلال شده پخته و خرد می شود. از دیگر غذاها می توان به شیر برنج که معمولاً به جای شکر با آب سیب پر می شود و سوپ که روی آن پیاز، نعنا، اسفناج و گردو ریخته می شود، اشاره کرد.

پوشاک، مهمترین جزء فرهنگی روستا | لباس ابیانه برجسته ترین و مهم ترین قسمت روستاست. لباس مردانه شامل شلوار مشکی گشاد است که پارچه آن با نخ مشکی بافته می شود و نوع دوخت آن برای مردان مسن به صورت ساده و صاف و برای مردان جوان مورب و لوزی است. Giove هنوز هم به صورت کم مصرف استفاده می شود، اما در گذشته رایج تر شده است. لباس زنانه این روستا با الهام از آسمان صاف و زیبایی های طبیعی این منطقه به رنگ و سایه و جنگل آراسته شده و ترکیبی زیبا و امن را برای بانوانی که با پای پیاده در امور عمومی روستا شرکت می کنند فراهم کرده است. زنان روستا نیز در گذشته پیراهن های کوتاه و گشاد می پوشیدند، اما امروزه بلندتر شده و برای لباس زنانه از کاپشن های چرمی استفاده می شود. این پیراهن در طرح ها و رنگ های متنوع از پارچه های مخمل ساتن یا انواع لباس های جدید دوخته شده و با تصاویر دست ساز گلدوزی و گلدوزی شده است. یقه ها و تزیینات زیبای این لباس از پارچه های گلدار جلوه خاصی به این نوع لباس می دهد. دختران جوان نیز پیراهن های مخملی به رنگ های روشن مانند قرمز، سبز و زرد می پوشند. شلوار این لایه نیز مشکی است که در قسمت پایین شلوار پر از چرم تزئین شده و به صورت دامن زیر زانو دوخته شده است. این شلوار دو لبه دارد اما به دلیل باز بودن و مجاورت دو طرف آن مشخص نیست و به صورت دامن دیده می شود. برای دوخت این شلوار حدود 8 تا 10 متر لباس استفاده می شود. برخی از محققان معتقدند که هر چه پوشش زنان کانادایی بیشتر باشد، اشرافیت آنها بیشتر است و چون ابیانه پوشش زنان کانادایی بیشتری دارد، احتمالاً از طبقه اشراف هستند. در مورد زبان باید بگویم که ابیانه یکی از زبان‌های مرکزی است و با زبان‌های اصفهانی یا کاشانی با ویژگی خاص خود متفاوت است.

آثار تاریخی و گردشگری، از آسیاب تا مسجد جامع | یکی از بناهای مهم ابیانه مسجد جامع است که قدمت منبر و محراب آن به قرن پنجم هجری قمری و حدود سال 477 می رسد و قدیمی ترین منبر چوبی آن است. علاوه بر این، یک آسیاب و یک آتشکده نیز وجود دارد که حدود 2000 سال است که وجود داشته است. در این منطقه چندین برج آتش نشانی وجود داشت که نشان می دهد این منطقه قبل از مهاجرت اجباری به هند در دوره صفویه مرکز مهم زرتشتیان بوده است. ابیانه از لحاظ تاریخی محله ای به نام «نازتون» داشته که در آن سفال های ابریشمی یافت می شود. این مواد محرمانه نشان می دهد که حدود 7000 سال پیش سیلک ها از کاشان به ابیانه کوچ کردند. اما تنها چیزی که مستقیماً روی آن کار می‌کنم، آثاری از برج ساسانی است که پایه‌های آن توسط یک تیم اکتشاف اموال فرهنگی حدود 10-15 سال پیش در نزدیکی یکی از هتل‌های ده پایینی کشف شد. شما می توانید تصویری از مواد گلی را در کتاب های من ببینید. در خاتمه در مورد گردشگری باید بگویم هر منطقه ای که وارد می شوند هم درآمد و هم رونق اقتصادی دارد و این امری طبیعی و طبیعی است. مردم روستا عاشق تور سنتی هستند چون ابیانه همیشه گردشگران خارجی دارد مثلا قبل از کرونا روزی پذیرای 8000 مسافر بودیم و برای روستای بسیار کوچکتر تردد این افراد حتی می تواند مضر باشد. بودن.

طبیعت و معماری خانواده محور

علی خدایی | لیسانس معماری، دانشگاه آزاد اصفهان

روستای ابیانه معروف به «ویونا» یکی از مرتفع‌ترین مناطق مسکونی ایران است و به دلیل قرار گرفتن در دامنه‌های کوه‌های کرکس و مجاورت با رودخانه برزرود، مأمنی برای شهروندان این شهر بوده است. قدیمی زمین از دوران باستان خانه های قرمز رنگ در غروب آفتاب که این روستا را به سرخ ترین روستای ایران تبدیل کرده است و پله های آن در ارتفاعات تاثیری بی نظیر بر این بناها دارد. دلیل این زیبایی را نیز می توان در استفاده از اکوسیستم های اکولوژیکی جستجو کرد که بخشی از وحدت بین تمام خانه های این روستا است. این ویژگی علاوه بر زیبایی، تحمل خانه را در آب و هوا افزایش داده و با ترکیب آن با چوب، سنگ و خشت، به شاخصه این منطقه تبدیل شده است. اما این هویت بخش کوچکی از خشت مهم این خانه است. پس از ظاهر شدن استفاده از خاک رس، داخل عایق شما وجود دارد. از سوی دیگر ظاهر سقف خانه در هنگام بارش برف در این منطقه کوهستانی، خود برف را به پوششی محافظ برای جلوگیری از ایجاد مزاحمت بیشتر در ساختمان ها تبدیل کرده است. سقفی که علاوه بر سقف بودن به عنوان سقف نیز عمل می کند. راه پله روستا در سطح بعدی ظاهر خانه را می دهد. این ساختمان ها توسط بزرگراه ها و خدمات ارائه شده توسط عابر پیاده به هم متصل می شوند. کوچه ها هرگز نمرده و بهترین بهانه برای پرسه زدن در دل این روستا شده است. متراژ بزرگ خانه های ابیانه تنها فضای زندگی است. این فضای نشیمن که شامل اتاق خواب، اتاق مهمان، اتاق نشیمن بزرگ و … می شود، با فضاهای عمومی مانند غرفه، نانوایی، حمام و سرویس بهداشتی متفاوت است. این فضاهای باز در خارج از ساختمان و در مجاورت روستا قرار دارند. این بعد، مانند کار در اتاق نشیمن، تراس یا نزدیک درب ورودی، اهمیت و نقش سیلوها و انبارهای غلات را در معماری این ساختمان ها نشان می دهد. خانه های ابیانه کاملاً مطابق با اقلیم این منطقه و خانواده است. حیاط مرکزی که یکی از ارکان معماری ایرانی است به گونه ای طراحی شده است که شرایط زندگی بهتری را فراهم کند یا در اصل برای فرار از گرد و غبار، گرما و سرما باشد. در ابیانه دسترسی به آب، باغ ها و مزارع، برای آب و هوای خوب به ایوان می رسد و دیگر حیاط های بزرگ با اتاق های اطراف وجود ندارد. این ایوان ها که از خانه تا پیاده رو باز می شوند، ارتباط بصری جالبی بین اهالی روستا با یکدیگر و یا حتی مسافران ایجاد می کنند که به اجتماع ساکنان و البته معماری روستا اشاره دارد. اما شراکت به همین جا ختم نشد، زیر ایوان ها سکوهایی بود که پاتوق روستاییان شده بود. این سکوها که به عنوان شومینه های قدیمی در منازل نیز دیده می شوند، به محلی برای فعالیت های اجتماعی و ارتباط مستقیم با افراد غیر بومی و مسافران در عرضه صنایع دستی و محصولات ابیانه تبدیل شده اند.abinibi. محوطه‌های با قدمت چند صد ساله مانند گورستان‌ها، آب انبارها، مساجد تاریخی متعدد، برج‌های آتش زرتشتی، برج‌ها و آسیاب‌ها که با کمک روستاییان و میراث فرهنگی حفظ شده‌اند، گرفتار اهمیت ساخت‌وساز روستایی شد. و روستاییان به حمایت خود ادامه می دهند.

انتهای پیام/